“Je voelt dat je verantwoordelijkheid krijgt in plaats van taken”
“Je voelt dat je verantwoordelijkheid krijgt in plaats van taken”
17 december 2025
Ellis Rijnen (24) ontdekte Joanknecht op een stagemarkt tijdens haar studie bedrijfseconomie aan Tilburg University. Die stage werd het begin van een pad van onzeker beginnen, twijfelen, blijven, feedback omarmen, groeien en nu zelf anderen begeleiden. Vier dagen in de week werkt ze als senior assistent accountant en ze zit nu in de laatste fase van haar Master Controlling aan Nyenrode.
‘Tijdens mijn stage mocht ik meteen meedoen met boekingen maken en controles uitvoeren voor klanten. In deze fase ben je vooral bezig met begrijpen hoe iets werkt. Gaan de boekingen goed? Klopt deze aansluiting? Toen ik in dienst kwam, merkte ik hoe snel je stappen maakt als je hier elke dag bent. Collega’s vragen of jij contact opneemt met de klant of welke risico’s jij ziet. Je wordt meegenomen in het echte werk. Dat voelt in het begin groot, maar het is ook wat je nodig hebt om te groeien. Je voelt dat je stappen maakt, omdat je verantwoordelijkheid krijgt in plaats van taken.
Het gesprek dat alles in beweging zette
Op een gegeven moment zei ik tegen mijn toenmalige teamleider dat ik het vak misschien helemaal niet leuk vond en dat ik de Master Management wilde doen. Er werd rustig gereageerd. “Je moet het zelf weten, maar denk er nog eens over na. Ga eens praten met collega’s die iets anders doen.” Dat heb ik gedaan. Ik sprak mensen die controlling deden, mensen die al richting accountancy gingen en collega’s die opleidingen volgden waar ik nog nooit van had gehoord. Eén collega zei: “Als je manager wilt worden, prima. Maar als manager moet je wel snappen hoe het uitvoerende werk werkt.” Dat zette me aan het denken.
Ik maakte me ook zorgen over de kosten van Nyenrode. “Wat als ik het niet haal?” vroeg ik mezelf af. Collega’s zeiden: “Laat dat je niet tegenhouden. Als jij dit wilt, komt het goed.” Die eerlijkheid gaf me rust. En de studie sluit aan op mijn werk. Bij externe verslaggeving leer ik hoe waarderingsgrondslagen werken en dat pas ik hier letterlijk één-op-één toe. Ik vind het leuk om in een bespreking iets te kunnen inbrengen wat ik de dag ervoor in een college leerde.
“Je kunt hier groeien. Maar je moet het zelf willen.”
Ik ben hier nog helemaal niet klaar voor
Een van de momenten die me het meest is bijgebleven, was toen één van de partners, Danny Martens, vroeg of ik met hem mee wilde naar een eindbespreking. Ik vond het al bijzonder dat ik mee mocht, maar toen ik hoorde dat het een eindbespreking was met de klant erbij, lag ik die nacht wakker. Dat zei ik ook tegen Danny. In mijn hoofd hoopte ik dat hij zou zeggen dat ik nog even mocht wachten. Maar hij zei: “Komt goed. We gaan het samen doen.”
Een eindbespreking betekent dat je samen met de klant de jaarrekening doorloopt. Vaak zit daar een DGA tegenover je, iemand die zijn bedrijf door en door kent. Ik vond het doodeng om te moeten vertellen wat er in hun jaar was gebeurd. Danny stelde voor om te zeggen dat het mijn eerste keer was, maar dat wilde ik niet. “Nee,” zei ik, “dat vind ik niks. We doen het gewoon.”
Die eerste afspraak was met trillende handen, maar ik ben wel gegaan. Na afloop vroeg ik meteen om feedback. Danny zei dat ik het netjes had gedaan. Toen ik hem laatst sprak, zei hij: “Je was toen erg zenuwachtig, maar daar zie ik niks meer van terug.” Volgende week zit ik voor de derde keer bij dezelfde klant. Het voelt niet meer alsof ik in het diepe spring.
Joanknecht is meer dan werk alleen
Ik zit ook in het bestuur van de JES!, onze personeelsvereniging. Je doet veel leuke dingen met elkaar naast het werk. Zo gingen we onlangs bowlen met tachtig collega’s, organiseerden we een festival afgelopen zomer, gaan we elk jaar skiën en natuurlijk de wekelijkse vrijdagmiddagborrel om 16.30 uur. Dan komen alle teams samen. Dit soort momenten maken dat je je thuis voelt. Je kent elkaar. Je weet wie je kunt bellen. En dat verbindt.
Als ik terugkijk op mijn start, besef ik hoe snel alles is gegaan. Ik begon als stagiaire. Ik twijfelde soms. Ik vond dingen spannend. Maar elke keer wanneer ik ergens tegenaan liep, werd ik meegenomen. Dat maakt dat ik nu durf te groeien. Dat ik mijn master combineer met steeds meer verantwoordelijkheid in de praktijk. En misschien is dat wel het belangrijkst, je kunt hier groeien. Maar je moet het zelf willen. En als je het aangeeft, loopt er altijd iemand met je mee.’
Vragen? Ellis beantwoordt ze graag. Stuur haar een e-mail. Lees ook eens andere medewerkersverhalen en bekijk de vacatures op onze website.